ચાર વર્ષની દીકરીને શોધવા પાણી પીધા વગર બેઠેલી માતાની વ્યથા

ભાર્ગવ પરીખ દ્વારા : અમદાવાદ, તા. 13 : જ્યાં સુધી મારી દીકરી અને સાસુની ભાળ નહીં મળે ત્યાં સુધી હું હોસ્પિટલ સામેથી હટવાની નથી, મેં બાધા રાખી છે કે, મારી દીકરી નહીં મળે ત્યાં સુધી હું પાણીનું એક ટીપું પણ નહીં પીવું. આ શબ્દો છે મેડિકલ કોલેજની હોસ્ટેલની કેન્ટીનમાં કામ કરતા લલિતાબેન ઠાકોરના. લલિતાબેન ઠાકોર અને એમના સાસુ સરલાબેન ઠાકોર મેડિકલ છાત્રોની હોસ્ટેલની કેન્ટીનમાં કામ કરતા હતા. કારણ કે, હોસ્ટેલમાં રહેતા છોકરાઓને એ ઘર જેવું જમવાનું બનાવી પ્રેમથી જમાડતા હતા, તો બીજી તરફ અહીંની કોલેજના છોકરાઓ પણ લલિતાબેનની ચાર વર્ષની દીકરીનું ધ્યાન રાખતા હતા, એટલે લલિતાબેન એમના સાસુ સાથે છોકરાઓને જમાડવા કેન્ટીન આવતા ત્યારે નાની ઉર્વશીને સાથે લઈને આવતા હતા.  12 તારીખને યાદ કરતાં લલિતાબેન કહે છે કે, એ દિવસે હું મારી દીકરીને લઈને કેન્ટીનમાં આવી હતી. છોકરાઓને જમાડી રહ્યા હતા, ત્યારે અચાનક મોટો ધડાકો થયો છત નીચે પડી હું કંઈ સમજું એ પહેલાં નાસભાગ શરૂ થઇ, લોકો સીડી તરફ દોડી રહ્યા હતા. એટલું ટોળું હતું કે, ધક્કામુક્કીમાં હું ઉર્વશીના નામની બૂમો પાડતી હતી. ખબર નહીં કોઈનો અવાજ આવ્યો કે, ઉર્વશીને લઈને માસી (મારા સાસુ) નીચે ગયાં છે. ધક્કામુક્કીમાં હું પણ સીડી પાસે પહોંચી ગઈ અને કેવી રીતે નીચે ઊતરી એની મને ખબર નથી. નીચે આવીને મેં મારાં સાસુ અને દીકરી ઉર્વશીને શોધવાનું શરૂ કર્યું. પોલીસ આવીને કોઈને હોસ્ટેલની કેન્ટીનમાં જવા નથી દેતી, બધા મને કહે છે કે, મારી દીકરી અને સાસુ મળી જશે, હું એ આશાએ અહીં બેઠી છું, મેં બાધા રાખી છે કે, જ્યાં સુધી મારી દીકરી નહીં મળે ત્યાં સુધી અન્ન તો ઠીક પાણી પણ નહીં પીવું. હોસ્પિટલની બહાર ફૂટપાથ પાર ગઈકાલ બપોરથી બેઠેલા લલિતાબેનને કોઈ કહે કે, ઉર્વશી દેખાઈ તો એ દોડતાં પોલીસનો ઘેરો તોડીને આવે છે, પણ કોઈ એમનો ફોટો પાડવાનો કે કેમેરામાં કંડારવાનો પ્રયાસ કરે, તો ગુસ્સે થઇ જાય છે અને ફૂટપાથ પર બેસી સતત પોતાની દીકરી માટે અખંડ જાપ કરી રહ્યા છે.